Wojciech Pokora – Człowiek, który rozśmieszał Polskę do łez

Pamiętam jak dziś, kiedy jako dzieciak siedziałem z rodzicami przed starym telewizorem Rubin i oglądaliśmy „Poszukiwany, poszukiwana”. Śmiechu było co niemiara, a ja nie mogłem pojąć, jak ten pan tak świetnie udaje kobietę. Ten pan to był oczywiście Wojciech Pokora. Postać absolutnie kultowa, ikona komedii, której twarz zna chyba każdy w tym kraju. Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć trochę o nim, nie jak w nudnej encyklopedii, ale tak od serca. Bo jego historia, role, a nawet to, jaki był wiek Wojciech Pokora w kluczowych momentach życia, to opowieść o niezwykłym talencie i człowieku, który stał się częścią naszej wspólnej historii. Był kimś więcej niż aktorem, był częścią naszych domów, kimś bliskim, kto pojawiał się na ekranie i od razu robiło się jakoś tak lżej na duszy. Nieważne, jaki był akurat wiek Wojciech Pokora, on zawsze miał w sobie tę iskrę.

Geniusz komedii, który nie bał się niczego

Wojciech Pokora to nazwisko-synonim polskiej komedii. Ale szufladkowanie go tylko w tej kategorii byłoby strasznym uproszczeniem. To był artysta totalny – człowiek teatru, filmu, telewizji, a nawet reżyser. Jego dar do tworzenia postaci, które były jednocześnie przezabawne i cholernie prawdziwe, sprawił, że na zawsze zapisał się w annałach polskiego kina. On nie grał, on po prostu był tymi postaciami.

Jako jeden z najjaśniej świecących talentów komediowych PRL-u i lat późniejszych, Pokora miał gigantyczny wpływ na to, z czego się śmialiśmy. Kształtował nasz humor, często przemycając w swoich rolach inteligentną satyrę na otaczającą nas rzeczywistość. Jego obecność na ekranie była gwarancją, że seans nie będzie straconym czasem. On z taką lekkością potrafił zagrać kompletnego fajtłapę, cwaniaczka czy pechowca, że widz od razu czuł do tej postaci sympatię. Był mistrzem drugiego planu, często kradł całe show, pojawiając się na chwilę. Jego dialogi, rzucane jakby od niechcenia, stawały się kultowymi cytatami, które żyją do dziś. Kwestia taka jak wiek Wojciech Pokora nigdy nie miała znaczenia dla jego talentu, który zdawał się być ponadczasowy.

Warszawski chłopak z marzeniami

Żeby naprawdę zrozumieć fenomen Pokory, trzeba cofnąć się do jego początków. Mało kto dziś zastanawia się, kiedy urodził się Wojciech Pokora, a to przecież klucz do zrozumienia jego charakteru i niezwykłego poczucia humoru. To był 2 stycznia 1934 roku, w Warszawie, która za chwilę miała stanąć w ogniu. Jego dzieciństwo i młodość przypadły na chyba najtrudniejszy okres w historii Polski – wojnę i powojenną odbudowę. To doświadczenie, dorastanie w gruzach, musiało go ukształtować. Być może to właśnie wtedy nauczył się, że śmiech jest najlepszą bronią przeciwko smutkowi i beznadziei. On sam rzadko o tym mówił, ale ta warszawska zadziorność i zaradność były w nim widoczne. Niezależnie od tego, jaki był jego wiek Wojciech Pokora miał w sobie energię młodego chłopaka z Warszawy.

Po skończeniu szkoły średniej, postawił wszystko na jedną kartę – aktorstwo. Dostał się do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, którą ukończył w 1958 roku. To była prawdziwa kuźnia talentów. Tam uczył się od najlepszych i szlifował swój warsztat, który później pozwolił mu na stworzenie tylu perełek. Już wtedy, mimo że jego wiek Wojciech Pokora był niewielki, wykazywał się niesamowitą dojrzałością artystyczną. Teatr był jego pierwszą miłością i to na deskach scenicznych stawiał pierwsze kroki, które szybko zaprowadziły go na szczyt.

Marysia, docent Furman i cała reszta niezapomnianych wcieleń

Kariera Wojciecha Pokory to prawdziwy ocean ról, z których każda była na swój sposób wyjątkowa. Ale są takie, które stały się absolutnie ikoniczne.

Nie da się rozmawiać o Pokorze, nie wspominając o Marysi z filmu „Poszukiwany, poszukiwana” z 1972 roku. To było coś niesamowitego. Facet przebrany za kobietę – dzisiaj może to nie szokuje, ale wtedy to była mała rewolucja. A on zrobił to z taką klasą, wdziękiem i humorem, że stworzył postać nieśmiertelną. Jego Marysia była tak przekonująca, że stała się symbolem zaradności w absurdalnym świecie PRL-u. Patrząc na to, jaki był wiek Wojciech Pokora w tamtym czasie, widać pełnię jego sił twórczych.

A potem były kolejne hity. Docent Furman z „Alternatywów 4”, wiecznie knujący i kombinujący. Konstanty Mruk w „Zmiennikach”, no i oczywiście niezapomniane epizody u Barei, w „Misiu” czy „Rejsie”. On był jak przyprawa, która każdej potrawie dodaje smaku. Nieważne, czy grał główną rolę, czy pojawiał się na pięć minut, zawsze zostawiał po sobie niezatarte wrażenie. Analizując jego role, można zauważyć, jak zmieniał się wiek Wojciech Pokora i jak dojrzewał jego kunszt. Każda z tych postaci to dowód jego komediowego geniuszu i niesamowitego wyczucia absurdu.

Ale Pokora to nie tylko film. Przez dekady był filarem warszawskiego Teatru Kwadrat. Tam czuł się jak ryba w wodzie. Tworzył kreacje, które zachwycały publiczność na żywo, a jego doświadczenie teatralne było doskonale widoczne w jego filmowych wcieleniach. Był też reżyserem, mentorem dla młodszych kolegów. Był artystą wszechstronnym, jakich dziś już niewielu. W jego czasach wybitne postacie sceny, podobnie jak utalentowane kompozytorki czy legendy piosenki, musiały być wszechstronne, by utrzymać się na szczycie. Dziś świat mediów jest bardziej wyspecjalizowany. Interesujący wiek Wojciech Pokora na poszczególnych etapach kariery pokazuje jego nieustanną aktywność. Zawsze ciekawiło mnie, jaki był wiek Wojciech Pokora, gdy podejmował się nowych wyzwań.

Kiedy gaśnie uśmiech

Niestety, nawet najwięksi artyści muszą kiedyś odejść. Pamiętam ten dzień, 4 lutego 2018. Smutna, szara niedziela, a w radiu podali, że nie ma już z nami Wojciecha Pokory. Zmarł w swojej ukochanej Warszawie. To był cios dla wszystkich, którzy wychowali się na jego filmach. Nagle zgasł jeden z najpiękniejszych uśmiechów polskiego kina. Mimo że od jakiegoś czasu zmagał się z problemami zdrowotnymi, to do końca pozostawał aktywny, bo scena była jego życiem. Imponujący wiek Wojciech Pokora w chwili odejścia jest świadectwem jego siły. Zawsze będzie się pojawiać pytanie, jaki był wiek Wojciech Pokora, kiedy nas opuścił.

Ile lat miał Wojciech Pokora, gdy zmarł?

Wojciech Pokora zmarł mając 84 lata. Urodzony na początku 1934 roku, odszedł na początku 2018. To kawał pięknego, długiego życia, niemal w całości poświęconego sztuce. Odpowiedź na pytanie, ile lat miał Wojciech Pokora gdy zmarł, jest prosta, ale za tą liczbą kryje się ponad sześć dekad ciężkiej pracy, pasji i talentu, którymi obdarzał miliony widzów. To właśnie ten imponujący wiek Wojciech Pokora jest dowodem na jego niezwykłą witalność. Przez większość swojego życia był na scenie, na planie, w pracy. Niezależnie od tego, jaki wiek Wojciech Pokora wskazywała metryka, jego pasja była wiecznie młoda. Jego biografia Wojciecha Pokory wiek traktuje jako świadectwo niezwykłej podróży. Ostateczny wiek Wojciech Pokora, 84 lata, zamyka pewien rozdział w historii polskiej kultury. Mimo to, jego wiek Wojciech Pokora nie jest końcem jego historii. Zastanawiając się nad jego życiem, wiek Wojciech Pokora staje się symbolem artystycznej długowieczności. Wielu fanów interesuje właśnie wiek Wojciech Pokora. A ten wiek Wojciech Pokora był naprawdę słuszny. Zawsze pamiętajmy ten wiek Wojciech Pokora. Ten wiek Wojciech Pokora robi wrażenie. Ostateczny wiek Wojciech Pokora jest ważną informacją. A więc wiek Wojciech Pokora w chwili śmierci to 84 lata.

Nieśmiertelny, bo wciąż nas bawi

Choć fizycznie nie ma go już z nami, Wojciech Pokora jest wciąż obecny. Żyje w swoich rolach, w cytatach, które weszły do języka potocznego. „Ja to proszę pana, jestem umysłową”, „Złodziej, ale na etacie” – to perełki, które funkcjonują niezależnie od filmów. Dowodzą, jak głęboko jego twórczość wrosła w naszą kulturę. Wciąż jest wzorem dla młodych aktorów i inspiracją. Jego fenomen polega na tym, że kolejne pokolenia odkrywają jego filmy i śmieją się tak samo, jak my przed laty. To jest właśnie nieśmiertelność.

Dla mnie zawsze będzie tym panem z telewizora, który potrafił rozgonić najczarniejsze chmury. I choć ostateczny wiek Wojciech Pokora to 84 lata, to jego humor, jego talent, są absolutnie wiecznie młode. Dziękujemy, Panie Wojtku.