Krzysztof Kiersznowski: Facet, którego nie dało się nie kochać. Jego życie, role i wiek

Pamiętam jak dziś, kiedy jako dzieciak oglądałem z ojcem „Vabank”. Cała uwaga skupiała się na Kwinto i Duńczyku, ale był tam taki jeden gość, który kradł każdą scenę. Nuta. Ten jego charakterystyczny chód, mina cwaniaczka i ten smutek w oczach. To był właśnie Krzysztof Kiersznowski. Aktor, który nie musiał grać, on po prostu był. I może właśnie dlatego tak wielu z nas, gdy go zabrakło, zaczęło szukać informacji o jego życiu, wpisując w wyszukiwarkę frazę „Krzysztof Kiersznowski wiek”, jakby te liczby mogły nam cokolwiek wyjaśnić.

Ten artykuł to próba opowiedzenia o nim po ludzku. Nie jak w encyklopedii, ale jak o kimś, kogo czuliśmy, że znamy. Opowiemy o jego drodze, o tym, skąd się wziął i dlaczego jego role tak mocno w nas rezonowały. Spróbujemy też zrozumieć, dlaczego ten jego metrykalny Krzysztof Kiersznowski wiek jest dla nas tak istotny w kontekście jego przedwczesnego odejścia.

Warszawski chłopak z artystyczną duszą

Krzysztof Kiersznowski przyszedł na świat 26 listopada 1950 roku w Warszawie. To była stolica, która wciąż lizała rany po wojnie, pełna gruzów, ale też nadziei. Dorastanie w takim miejscu musiało go ukształtować. Był przedstawicielem pokolenia, które znało opowieści o wojnie z pierwszej ręki, ale samo patrzyło już w przyszłość. Jego rocznik urodzenia, 1950, to symboliczny początek nowej ery w Polsce. I coś z tej powojennej, warszawskiej zadziorności i melancholii miał w sobie do końca. Patrząc na jego role, często zastanawiałem się, jak bardzo jego biografia i wiek, to doświadczenie dorastania w odbudowującym się mieście, wpłynęły na autentyczność postaci, które tworzył.

Podobno na początku wcale nie myślał o aktorstwie. Ale Warszawa lat 60. i 70. tętniła kulturą, teatrami, kabaretami. To musiało go wciągnąć. Ta artystyczna pasja, która w nim kiełkowała, zaprowadziła go w końcu do miejsca, które odmieniło jego życie.

Od desek teatru do serc milionów

Decyzją, która zdefiniowała jego przyszłość, było pójście do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, którą skończył w 1977 roku. To nie była wtedy zwykła szkoła, to była prawdziwa kuźnia talentów, miejsce, gdzie rodziły się legendy. Już rok później zadebiutował na deskach teatru. Ale to kino upomniało się o niego bardzo szybko. Jego twarz, tak bardzo charakterystyczna, nie mogła zostać niezauważona. Zaczynał od epizodów, małych ról, ale nawet w nich potrafił błysnąć. Każda kolejna rola budowała jego pozycję. Nie był typem amanta, nie grał głównych ról w romansidłach. Był za to mistrzem drugiego planu, aktorem charakterystycznym, takim, którego zapamiętuje się bardziej niż głównego bohatera. To, jaki Krzysztof Kiersznowski wiek miał na początku kariery, pozwoliło mu grać role dojrzałych, doświadczonych przez życie facetów, co od razu nadało mu pewnej głębi. Jego droga przypomina nieco kariery innych wielkich aktorów tamtego pokolenia, o których możecie przeczytać w artykule o Stanisławie Mikulskim.

Nuta, Wąski i… Stefan. Role, które wryły się w pamięć

A potem przyszedł Juliusz Machulski i wszystko się zmieniło. „Vabank” i „Vabank II” to absolutna klasyka. Rola Nuty to majstersztyk. Niby prosty pomocnik kasiarza, a Kiersznowski zrobił z niego postać kultową. Pamiętam tę jego radość, gdy udało im się otworzyć sejf, ten taniec… To było coś więcej niż aktorstwo, to była czysta, nieskrępowana radość grania. Każdy, kto widział ten film, wie o czym mówię.

Potem był „Kiler” i „Kiler-ów 2-óch”. I postać „Wąskiego”. No co tu dużo gadać, to rola, która przeszła do historii polskiej komedii. Te jego teksty, mina zbitego psa i bezgraniczna lojalność wobec Siary. Kiersznowski pokazał, że jest królem drugiego planu. Potrafił z postaci, która w scenariuszu była pewnie opisana w dwóch zdaniach, stworzyć ikonę. To jest właśnie miara wielkiego talentu. Nie ważne, czy Krzysztof Kiersznowski wiek miał wtedy lat 30, 40 czy 50 – jego charyzma była niezmienna. Jego filmografię można przeglądać godzinami na portalach takich jak Filmweb.

Ale był też drugi Kiersznowski. Ten dramatyczny, wzruszający. I ten, który na lata zagościł w naszych domach dzięki serialowi „Barwy Szczęścia”. Jako Stefan Górka stał się dla wielu niemal członkiem rodziny. Codziennie, przez lata, oglądaliśmy jego perypetie. Ta rola pokazała jego inną twarz – ciepłego, trochę zagubionego, ale dobrego człowieka. To niesamowite, jak jeden aktor potrafił być jednocześnie gangsterem Wąskim i kochanym ojcem z popularnego serialu. Ta wszechstronność jest czymś, co wyróżnia największych. Podobną zdolność do transformacji, choć w zupełnie innym, hollywoodzkim stylu, prezentuje Meryl Streep.

Pożegnanie, które przyszło za wcześnie

Ta wiadomość w sierpniu 2021 roku spadła na wszystkich jak grom z jasnego nieba. Krzysztof Kiersznowski nie żyje. Rak. Ta cholerna choroba zabrała go nam o wiele za wcześnie. Pamiętam ten szok i niedowierzanie. Przecież jeszcze niedawno widzieliśmy go na ekranie. I wtedy wszyscy rzuciliśmy się do internetu. Jednym z najczęściej wpisywanych zapytań było „Krzysztof Kiersznowski ile miał lat jak zmarł?”. Chcieliśmy wiedzieć, zrozumieć. Miał 70 lat.

Z jednej strony, to piękny wiek, ale z drugiej… serce pękało na myśl, że to już koniec. Że nie zobaczymy już tej jego charakterystycznej twarzy w żadnej nowej roli. Krzysztof Kiersznowski wiek śmierci, te 70 lat, stał się symbolem pustki, jaką po sobie zostawił. Walczył z chorobą długo i w ciszy, nie robił z tego medialnego spektaklu. Pracował prawie do samego końca. To pokazuje, jakim był twardzielem. Aktor starej daty, dla którego praca była pasją i obowiązkiem. Jego odejście to była po prostu wielka, wielka strata dla naszej kultury.

Co po sobie zostawił? Więcej niż tylko filmy

Dziedzictwo Krzysztofa Kiersznowskiego to nie tylko długa lista filmów i seriali, którą można znaleźć w archiwach Wikipedii. To coś znacznie więcej. Zostawił po sobie unikalny styl, niedający się podrobić. Tę mieszankę cwaniactwa, ciepła i jakiegoś fundamentalnego smutku, który przebijał nawet w najśmieszniejszych rolach. Był aktorem totalnym, ale nigdy gwiazdorem. Nie brylował na ściankach, nie opowiadał o swoim życiu prywatnym w każdym wywiadzie. Był rzemieślnikiem, który po prostu kochał swój fach. To, jaki Krzysztof Kiersznowski wiek osiągnął, nie miało znaczenia dla jakości jego pracy – był tak samo dobry jako młody chłopak i jako dojrzały mężczyzna.

Koledzy z planu wspominają go jako człowieka o wielkim sercu i niezwykłym poczuciu humoru. Kogoś, kto potrafił rozładować każdą napiętą atmosferę. Tego my, widzowie, nie widzieliśmy, ale mogliśmy to czuć. To ciepło przenikało przez ekran. Jego historia pokazuje, że można być wielkim artystą i normalnym, skromnym człowiekiem. To chyba najpiękniejsze, co po sobie zostawił.

Zakończenie, którego miało nie być

Krzysztof Kiersznowski. Urodzony 26 listopada 1950, zmarły 8 sierpnia 2021. Proste liczby, a między nimi całe, niezwykłe życie, wypełnione rolami, które stały się częścią naszej zbiorowej wyobraźni. Odpowiedź na pytanie o Krzysztof Kiersznowski wiek, to 70 lat. Ale jego postacie, Nuta, Wąski, Stefan i dziesiątki innych, są nieśmiertelne. I za to będziemy mu wdzięczni na zawsze. Był po prostu jednym z nas, gościem z sąsiedztwa, który miał niezwykły dar opowiadania historii. I cholernie nam go brakuje.