Pizza jak z Kuchennych Rewolucji? Odkryłem przepis Magdy Gessler, który naprawdę działa

Pamiętam te wieczory przed telewizorem. Zasiadałem z rodziną, oglądając Kuchenne Rewolucje i zawsze, ale to zawsze, z lekkim przymrużeniem oka słuchałem, jak Magda Gessler z pasją opowiada o jakości, smaku i sercu wkładanym w gotowanie. “Jasne,” myślałem sobie, “łatwo mówić, kiedy ma się dostęp do najlepszych produktów i lat doświadczenia”. Pizza? W domu? Przecież to zawsze wychodziło jakoś tak… nijako. Albo spód był twardy jak podeszwa, albo wszystko pływało w wodzie z dodatków.

Aż pewnego dnia postanowiłem rzucić rękawicę samemu sobie. Koniec z mrożonkami i zamawianiem. Znalazłem w sieci wzmianki o jej podejściu do włoskiej klasyki i pomyślałem, a co mi tam. Spróbuję. To, co stało się później, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Ten wieczór zmienił moje postrzeganie domowego gotowania na zawsze. To nie był kolejny przepis z internetu, to była mała, osobista rewolucja w mojej kuchni.

Skąd ta magia? Moja podróż po składniki

Sekret, jak się szybko przekonałem, nie leży w żadnej czarnej magii. Leży w szacunku do tego, co ląduje w garze. Magda Gessler zawsze to powtarza i to jest święta prawda. Zanim w ogóle dotknąłem mąki, zrobiłem małe śledztwo. I to była pierwsza lekcja.

Na ciasto potrzebowałem konkretów, a nie byle czego z pierwszej półki w supermarkecie. Podstawa to mąka. Słyszałem o włoskiej mące typu 00, która podobno jest kluczem do idealnej elastyczności. Pamiętam, jak biegałem po trzech różnych sklepach, żeby ją znaleźć. Kiedy w końcu otworzyłem papierową torbę, zrozumiałem różnicę. Była delikatna, jedwabista, zupełnie inna niż zwykła mąka tortowa. Jeśli jej nie znajdziesz, dobra mąka pszenna typ 550 też da radę, ale to 00… to jest inny poziom. Do tego świeże drożdże, nie suche. Pachną zupełnie inaczej, bardziej intensywnie, żywo. Dobrej jakości oliwa extra virgin, taka, która sama w sobie pachnie słońcem i oliwkami, a nie tylko tłuszczem. No i woda – musi być ciepła, ale nie gorąca, bo zabijesz te małe drożdżowe stworki, zanim zaczną pracować. Szczypta cukru dla nich na start i sól, żeby smak nie był płaski. Te proste rzeczy tworzą fundament, z którego wyrasta coś niesamowitego, a idealne ciasto na pizzę Magdy Gessler właśnie na tym polega.

A sos? To serce całej operacji. Zapomnij o gotowych sosach w słoikach, pełnych cukru i konserwantów. Puszka dobrych, całych pomidorów pelati to wszystko, czego potrzebujesz. Otwierasz ją i czujesz zapach dojrzałych w słońcu pomidorów. Do tego kilka ząbków świeżego czosnku, garść świeżej bazylii (ten aromat!), szczypta oregano i odrobina chili dla pazura. Gotowanie tego sosu to jakieś 20 minut, a zapach, który unosi się w kuchni, jest obietnicą czegoś wspaniałego.

Ser. Tylko i wyłącznie prawdziwa mozzarella, najlepiej fior di latte. Taka w kulce, w zalewie. Trzeba ją dobrze odsączyć, to ważne, ale jej mleczny, delikatny smak i to, jak pięknie się topi, tworząc te charakterystyczne, ciągnące się nitki, jest nie do podrobienia. Żaden tarty ser z torebki nie da tego efektu.

Ciasto, które żyje – krok po kroku przez mój bałagan

No to do dzieła. Przygotowanie ciasta to dla mnie rodzaj terapii. Zaczynasz od rozczynu. Ciepła woda, pokruszone drożdże, szczypta cukru. Mieszam i odstawiam na bok. Po kilku minutach zaczyna się magia – na powierzchni pojawia się pianka. Drożdże żyją! To zawsze jest dla mnie fascynujące.

Potem mąka ląduje w dużej misce, robię w niej dołek, dodaję sól po brzegach (żeby nie zabić drożdży), wlewam rozczyn i oliwę. I zaczyna się najlepsze – wyrabianie. Ręcznie, bez miksera. Na początku wszystko się klei, jest wszędzie, na rękach, na blacie. Ale po 10-15 minutach ciągłego ugniatania, składania i rozciągania ciasto zmienia się. Staje się gładkie, elastyczne, sprężyste. To niesamowite uczucie. Formuję je w kulę, smaruję oliwą, przykrywam ściereczką i… czekam. Cierpliwość to kolejny składnik. Ciasto musi podwoić objętość, co trwa minimum godzinę. Czasem, gdy mam więcej czasu, zostawiam je na dłużej w chłodniejszym miejscu. Smak jest wtedy jeszcze głębszy.

Gdy ciasto wyrośnie, przychodzi czas na formowanie. Delikatnie je odgazowuję, uderzając pięścią. I błagam, nie używajcie wałka! On niszczy całą strukturę, te wszystkie pęcherzyki powietrza, nad którymi tak ciężko pracowały drożdże. Trzeba je rozciągać palcami, od środka na zewnątrz, zostawiając grubsze brzegi. To w nich kryje się ta cudowna puszystość. To był mój klucz do tego, jak zrobić pizzę Magdy Gessler tak, by była idealna.

Finał w piecu, czyli chwila prawdy

Na rozciągnięty placek ląduje sos. Niewielka ilość, żeby nie przemoczyć ciasta. Potem porwana w palcach mozzarella i ulubione dodatki. Ja uwielbiam klasykę, więc często jest to po prostu dobra szynka i pieczarki, które wcześniej lekko podsmażam, żeby odparowała z nich woda. Mniej znaczy więcej – ta zasada sprawdza się tu idealnie.

A teraz najważniejsze: pieczenie. Piekarnik musi być rozgrzany do absolutnego maksimum. U mnie to 250°C. Wkładam do niego kamień do pizzy (albo grubą blachę) i grzeję go co najmniej pół godziny. Pizza ląduje na rozgrzanej powierzchni i dzieje się spektakl. Wystarczy 7, może 10 minut. Brzegi rosną, rumienią się, ser zaczyna bulgotać. Zapach, który wypełnia dom, jest nie do opisania. To jest zapach szczęścia.

Wyciągasz ją, gorącą, pachnącą. Dajesz jej chwilę odpocząć, rzucasz na wierzch kilka listków świeżej rukoli, kroisz… I ten pierwszy kęs. Chrupiący spód, puszyste brzegi, ciągnący ser i ten głęboki, pomidorowy smak. Wtedy wiesz, że było warto.

Czego nauczyłem się na własnych błędach (żebyś Ty nie musiał)

Oczywiście nie od razu było idealnie. Moja pierwsza pizza miała lekki zakalec. Dlaczego? Bo byłem niecierpliwy i ciasto za krótko wyrastało. Innym razem środek był mokry – dałem za dużo sosu i nie odsączyłem dobrze mozzarelli. Bywało. Ale każda pomyłka czegoś uczy.

• Nie bój się wyrabiać ciasta. Te 15 minut to inwestycja w idealną strukturę.
• Nie przesadzaj z dodatkami. Pozwól zabłysnąć smakowi ciasta i sosu.
• Rozgrzej piekarnik na maksa. To szok termiczny daje ten charakterystyczny, chrupiący spód.
• Jeśli używasz wilgotnych składników (jak pieczarki), zawsze je wcześniej podsmaż lub odciśnij.

Kiedy opanujesz podstawy, możesz zacząć eksperymentować. Czasem robię wersję białą, bez sosu pomidorowego, za to z oliwą, czosnkiem, ricottą i suszonymi pomidorami. Innym razem dodaję ostrą kiełbasę i cebulę. Ten oryginalny przepis na pizzę Magdy Gessler to fantastyczna baza do własnych poszukiwań. To całkiem spoko opcja na wieczór z przyjaciółmi.

Chcesz zobaczyć to na własne oczy?

Jeśli tak jak ja jesteś wzrokowcem i lubisz zobaczyć, jak coś się robi, poszukaj w sieci materiałów wideo. Wpisując “pizza Magdy Gessler YouTube” na pewno znajdziesz fragmenty programów lub materiały inspirowane jej kuchnią, często dostępne na kanałach takich jak ten od Kuchennych Rewolucji. Zobaczenie techniki wyrabiania ciasta na własne oczy może naprawdę wiele wyjaśnić. Warto też zajrzeć na oficjalną stronę Magdy Gessler po więcej kulinarnych inspiracji.

To więcej niż tylko pizza

Od tamtego pierwszego razu minęło sporo czasu. Robienie pizzy w weekendy stało się naszym małym, domowym rytuałem. I wiecie co? Nigdy więcej nie kupiłem mrożonej pizzy. Bo ta domowa, zrobiona od serca, to coś zupełnie innego. To nie jest tylko posiłek. To doświadczenie, które łączy. Satysfakcja, kiedy widzisz uśmiechy na twarzach bliskich, jest bezcenna. Dlatego z całego serca polecam Wam ten przepis na pizzę Magdy Gessler. Spróbujcie, a być może i w Waszej kuchni wydarzy się mała rewolucja. A jeśli czasem brakuje czasu na takie rewolucje, zawsze można sięgnąć po przepisy na pizzę z gotowego ciasta, choć to już nie to samo uczucie. Nic nie zastąpi satysfakcji z własnoręcznie zrobionego ciasta, nawet szybkie ciasto na pizzę bez drożdży.